In het ziekenhuis aangekomen werden wij naar verloskamer 5 gebracht. Daar werd ik nogmaals getoucheerd en bleek ik een krappe 4 cm ontsluiting te hebben. Dit viel voor mij erg tegen. Ik dacht echt dat ik wel al iets verder zou zijn. De verpleegkundige sloot bij mij het CTG apparaat aan en mijn bloeddruk werd gemeten. Ondertussen werd de ruggenprik voor mij aangevraagd.

Ik had nog steeds erg veel moeite met het opvangen van de wee, ik raakte echt in paniek bij elke wee. Ik herkende mijzelf totaal niet. Daardoor was er ook een slechte registratie van het CTG omdat ik het stilliggen niet fijn vond. Om het hartje van mijn dochter goed te registreren plaatste de verloskundige een schedelelektrode maar daarvoor moest de verloskundige nog wel de andere gedeelte van mijn vliezen breken. Er liep wat warm water langs mijn benen. En dit keer was het vruchtwater niet meer helder. Dit wordt meconium houdend vruchtwater genoemd. Gelukkig waren wij al in het ziekenhuis. 

Even later kwam de verloskundige weer binnen en vertelde dat wij naar de holding mochten voor de epiduraal. Zo blij dat ik was! Eindelijk kwam er een eind aan de pijn en angst.. dacht ik. Met bed en al reden wij naar de holding.

Tijdens het zetten van de epiduraal werd ik weer heel paniekerig omdat ik stil moest zitten, elke seconde duurde te lang. Ik schreeuwde het zowat uit!! Schaamde mij op dat moment niet (oeps haha).

Ik moest op het randje van het bed gaan zitten wat ik ook erg moeilijk vond. De verpleegkundige van de holding hielp mij erg goed, zij sprak mij aan en mocht haar knijpen. Zij zuchtte met mij mee en dat hielp mij heel veel.

Wat ik nog heel goed kon herinneren is dat de anesthesist niet zo fris rook. Maar buiten dat was hij heel aardig en kundig! Hij plaatste de ruggenprik zonder dat ik iets voelde, het ging super snel! Ik merkte ook zo snel verschil pfffoe wat een opluchting was dat. Ik kon snel alweer lachen en had leuke gesprekken gehad met het personeel.

Rond 15:30uur was ik weer terug op de verloskamer en ik voelde mij zo erg opgelucht. Eenmaal op de kamer kon ik weer lachen. De pomp piepte af en toe en er werd een nieuwe pomp aangesloten. Maar dit hielp niet. Langzaam aan voelde ik weer meer pijn en begon mijn paniek weer te komen. Elke wee werd weer pijnlijker. De verpleegkundige heeft toen een anesthesist  gebeld en zij was gekomen. Het leek weer te werken, alles was gecheckt. Eventjes later begon de pomp weer te piepen en zo ging het eventjes door. Uiteindelijk moest ik weer terug naar de holding en kwam de anesthesist checken wat er aan de hand was. Hij zag al snel het probleem en ik kreeg nog wat extra medicatie. Dit werkte zo snel en kon al na 5 minuten weer lachen en kon weer terug naar de kamer.

De weeën voelde ik helemaal niet meer. Om krachtigere weeën te maken wilde zij de weeën opwekkers gaan starten. Door een ruggenprik kunnen de weeën namelijk afzakken. Een paar minuten na de start van het medicijn reageerde mijn dochter erop dus moest op mijn linkerzij gaan liggen. Ik merkte ook dat ik eigenlijk ook wat druk begon te voelen. Ik ging stiekem al een beetje mee duwen. Dat voelde namelijk veel fijner dan het weg zuchten.

Om 18:50uur kwam de verloskundigen weer voor een check want zij zag aan het hartfilmpje dat ik mee aan het duwen was. Zij voelde weer inwendig en zei ‘Je hebt volledige ontsluiting!’

Yeaaaah, zo blij was ik. Dan zou onze dochter toch nog op 30 november geboren worden i.p.v. 1 december!!! Op 1 december is namelijk mijn schoonvader en zwager jarig.

Omdat mijn dochter haar hoofdje nog een beetje hoog stond in het bekken konden wij nog even wachten met het actieve persen.

Tussendoor begon ik al beetje mee te drukken. Vaak zetten zij de ruggenprik uit tijdens het persen zodat het persen makkelijk zou gaan. Dit idee vond ik eng, omdat ik dan weer bang was dat de pijn terug zou komen. Uiteindelijk had de verloskundige mij even tijd gegeven om eraan te wennen en dat was heel fijn!

Om 20:30uur kwam de verloskundige weer binnen en zag dat ik al aan het mee persen was. Zij checkte weer even inwendig en zij dat het heel goed ging en dat ik nu 'actief' mag gaan persen. Om 20:32uur gestart met actief persen. Ik kon al gelijk 3x per wee persen dus het ging super goed. Qua pijn viel dit echt mee. Ik voelde nauwelijks iets, tot dat.... de ring of fire kwam. Dit duurde maar een paar seconden en voor ik het wist werd onze dochter geboren. Na 12 minuten actief persen om 20:44uur op 30 november!

Zoë Elisabeth van Es

3702 gram en 52 cm lang. 

Zo trots! Ons kleine meisje.

Zij werd heerlijk op mijn borst gelegd en zag nog een beetje blauw. Haar navelstreng zat 2x om haar nekje maar dit gaf geen problemen. De verloskundige was hier heel goed op getraind en wist ook snel de navelstreng van haar nekje af te halen. Super opgelucht was ik. Een paar minuten later legde ik Zoë al aan de borst en dit ging gelijk super goed! De placenta werd ondertussen geboren en er werd gekeken of ik hechtingen nodig had. Gelukkig hoefde ik niet gehecht te worden.

Na ruim een uur kwam de verpleegkundige met beschuit met muisjes en deed zij wat controles bij Zoë, zoals lengte meten, gewicht, temperatuur en zij kreeg vitamine K. Daarna mocht mijn vriend haar aankleden en wat deed hij dit goed!

Naar huis

Een paar uur na de geboorte kwamen de trotse oma's, opa's en tante's langs om Zoë te bewonderen. Ik moest nog even plassen en als dit was gelukt konden wij naar huis.

Om 01:30uur werden wij ontslagen uit het ziekenhuis. Eenmaal in de auto gaf mijn vriend aan dat hij best wel een beetje trek had. Hij had namelijk de hele dag niks gegeten door de zenuwen! Hij wilde een broodje döner kopen maar dat leek mij geen goed idee met die knoflook haha! Dus wij reden langs de McDrive..

Hopelijk vonden jullie het leuk om mijn bevallingsverhaal te lezen. Ik kijk er echt super goed op terug ondanks dat ik best wel wat momenten paniekerig ben geweest. Er is super goed voor mij gezorgd door mijn vriend en alle personeel van de verloskundigenpraktijk Keita en het LangeLand ziekenhuis. 

Binnenkort deel ik mijn verhaal over hoe het ging tijdens mijn kraamperiode. Toen voelde ik mij helaas iets minder goed.

Liefs,

Jennefer